In una carriera piena di risultati straordinari, Sifan Hasan ha scritto forse la più bella storia della domenica. La sua prima maratona è stata impeccabile, ma dopo 42,195 chilometri la trentenne olandese è stata la vincitrice. “Sevan è strano. Cosa posso dire di lui?”
De vrouwenrace van de marathon van Londen is een uur bezig als Tim Rowberry tegen een complicatie aanloopt. De coach van Hassan zit nog in een bus op weg van de start naar de finish, hij heeft geen tv-beelden en nu is het internet op zijn telefoon helemaal uitgevallen.
Rowberry stuurt in razend tempo een ouderwets sms’je naar iedereen die hij maar kan bedenken, in de hoop dat hij met hulp van vrienden en bekenden de wedstrijd toch nog kan blijven volgen. “En toen kreeg ik opeens een berichtje dat Sifan aan het wandelen was”, zegt de Amerikaan. “Ik dacht direct: ze is klaar.”
Wat Rowberry niet kan zien, is dat Hassan met nog meer dan 23 kilometer te gaan twee keer heel even stopt om te rekken. De pijn zit in haar linkerheup, een probleem dat een paar weken eerder tijdens een snelheidstraining ook al de kop opstak. “Het was niks ernstigs. Na een paar stretches was het weg”, zegt Rowberry. “Maar afgelopen vrijdag gebeurde het weer toen we aan het joggen waren in een park in Londen. Dat zal toch voor wat ongerustheid hebben gezorgd bij Sifan.”
Bezorgdheid is nu zeker van het gezicht van Hassan af te lezen. Ze grimast en drukt een aantal keer op haar heup. “Het zat helemaal vast en deed echt veel pijn”, zegt de olympisch kampioen op de 5 en 10 kilometer. “Of ik bijna was gestopt? Absoluut. Ik heb vandaag wel duizend keer aan opgeven gedacht. Echt, ik verwachtte niet dat ik de finish zou halen.”
“Maar ik bleef maar tegen mezelf zeggen: Sifan, probeer deze ervaring zolang mogelijk te rekken. Misschien ging het juist daarom wel zo goed. Na elke kilometer was ik dankbaar dat ik nog liep.”