De vrouwenrace van de marathon van Londen is een uur bezig als Tim Rowberry tegen een complicatie aanloopt. De coach van Hassan zit nog in een bus op weg van de start naar de finish, hij heeft geen tv-beelden en nu is het internet op zijn telefoon helemaal uitgevallen.
Rowberry stuurt in razend tempo een ouderwets sms’je naar iedereen die hij maar kan bedenken, in de hoop dat hij met hulp van vrienden en bekenden de wedstrijd toch nog kan blijven volgen. “En toen kreeg ik opeens een berichtje dat Sifan aan het wandelen was”, zegt de Amerikaan. “Ik dacht direct: ze is klaar.”
Wat Rowberry niet kan zien, is dat Hassan met nog meer dan 23 kilometer te gaan twee keer heel even stopt om te rekken. De pijn zit in haar linkerheup, een probleem dat een paar weken eerder tijdens een snelheidstraining ook al de kop opstak. “Het was niks ernstigs. Na een paar stretches was het weg”, zegt Rowberry. “Maar afgelopen vrijdag gebeurde het weer toen we aan het joggen waren in een park in Londen. Dat zal toch voor wat ongerustheid hebben gezorgd bij Sifan.”
Bezorgdheid is nu zeker van het gezicht van Hassan af te lezen. Ze grimast en drukt een aantal keer op haar heup. “Het zat helemaal vast en deed echt veel pijn”, zegt de olympisch kampioen op de 5 en 10 kilometer. “Of ik bijna was gestopt? Absoluut. Ik heb vandaag wel duizend keer aan opgeven gedacht. Echt, ik verwachtte niet dat ik de finish zou halen.”
“Maar ik bleef maar tegen mezelf zeggen: Sifan, probeer deze ervaring zolang mogelijk te rekken. Misschien ging het juist daarom wel zo goed. Na elke kilometer was ik dankbaar dat ik nog liep.”
La formazione in Etiopia non era l’ideale per Hassan
Correre 42,195 chilometri è nella mente di Hassan da molto tempo. Ha ottenuto la sua spinta finale nell’autunno del 2021, quando è stata spettatrice della maratona di Amsterdam. È rimasta scioccata nel vedere metà dei migliori atleti vomitare subito dopo aver finito. Ma ha particolarmente apprezzato l’atmosfera dello Stadio Olimpico e le decine di migliaia di corridori che cercavano tutti i propri limiti.
“Dopo le Olimpiadi di Tokyo (dove ha vinto due ori e un bronzo), Sivan ha avuto bisogno di un po’ di tempo per trovare qualcosa che la motivasse di nuovo”, dice Robery. “A un certo punto, mi è diventato chiaro che il piano di correre una maratona avrebbe entusiasmato il suo treno ogni giorno di nuovo”.
Quelle esercitazioni si sono svolte in Etiopia, paese natale di Hassan, negli ultimi quattro mesi. Lì ho potuto prepararmi per la prima volta a Londra in quota (2700 metri) e in un ambiente familiare. Rubery: “Sifane adorava stare lì. Le piaceva il cibo e il tempo che poteva trascorrere con la famiglia. Questo è stato un grande vantaggio per l’Etiopia. Ma la formazione in sé non è stata assolutamente perfetta. Non tutto è andato secondo i piani”.
Un mese e mezzo prima, Robery si era cautamente chiesto se non sarebbe stato saggio per Hassan ritirarsi dalla Maratona di Londra. “Ma fortunatamente, le sessioni di allenamento sono andate molto bene nelle ultime cinque settimane. Aiuta Sivan a non essere affatto preoccupata per il suo tempo finale o il suo risultato finale. Tutto quello che voleva era godersi l’esperienza”.
“Evangelista di Internet. Scrittore. Alcolista hardcore. Amante della TV. Lettore estremo. Drogato di caffè. Caduta molto.”
