Juni 1990. De ‘half open’ penitenziario inrichting Esserheem. Hier wennen langgestrafte gedetineerden aan hun terugkeer in de maatschappij onder een wat losser regime. Questo è l’inizio dell’avventura. Il poliziotto viene visualizzato in modo da non essere rimosso da Heineken-ontvoerders disegnato su un volo toeren en Jan weet dat de Amsterdamse recherche morgen daarom de littekens van zijn schotwonden komt fotograferen. De rechter heeft weliswaar niet toegestaan dat er röntgenfoto’s worden genomen, omdat die de grondwettelijk vastgelegde integriteit van het menselijk lichaam schenden, maar tegen het maken van gewant van gewone be swat’itenk.
Jan ligt naakt op bed in de cel van Willem Holleeder. Buiten op de gang staat iemand op de uitkijk en twee gedetineerden staan paraat om wanneer er een seintje komt een vechtpartijtje te beginnen dat voor afleiding moet zorgen. Jan heeft in hoog tempo een de gevangenis binnengesmokkelde fles whisky leeggedronken en is zo zat dat hij bijna niet meer weet wat er gaat gebeuren. Terwijl Bram bezig è incontrato heet stoken van een brandijzer boven een campinggasbrandertje, stopt Willem de afgebroken steel van een houten stoffer tussen Jans tanden. Er moeten drie bij de politie bekende littekens worden gecamoufleerd en om een dwaalspoor op te werpen, is er besloten vijf keer in Jans vlees te branden. Littekens van schotwonden zijn sterren die goed herkenbaar in de huid staan, maar processenverbaal over die oude kwetsuren zullen na vanavond minder waard zijn. En dat is nog ook, want de recherche heeft zich ondertussen een aardig beeld kunnen vormen van het verleden van Epancratius (zo noemt de groep criminelen zichzelf, red.). Jan voelt een stekende pijn in zijn heup, is meteen ontnuchterd en spuugt het bijtstokje uit. “Het doet geen pijn. Heb je niet meer pijn voor me?” roept Jan terwijl hij crepeert.
De cel stinkt naar verbrand vlees. Na het vijfde brandmerk is het gasflesje leeg. Jan è opgelucht, voglio Willem è zo geobsedeerd bezig dat Jan bang è dat hij doorgaat met branden. Nadat Jan anche heeft liggen kermen, doet Bram hem een badjas aan en tilt Willem Jan in een brandweergreep over de gang naar een doucheruimte die voor de gelegenheid extra is schoongemaakt. Jan wordt op de granitovloer gelegd en een koude douche wordt boven hem opengedraaid. Hij is te dronken om op te staan en ligt te klappertanden van de kou. Na een kwartiertje komt Willem terug om de kraan dicht te draaien. Jan wordt weer in de brandweergreep genomen en nu naar zijn eigen cel gedragen. Daar doet Willem wat Dermatol en gaasjes over de brandwonden. De pijn is verschrikkelijk, maar Jan voelt het nog niet echt; hij is zo dronken dat hij snel in een comateuze slaap verzinkt.
De volgende ochtend is Jan om tien uur bij de gevangenisarts en vertelt hij, met een flinke kater, dat hij zichzelf heeft verwond om uit handen van justitie te blijven. “Dit is een medisch geheim, iets tussen arts en patiënt”, voegt hij eraan toe. Hoofdschuddend zegt de vrouw dat het er niet mooi uitziet. “Je hebt jezelf wat aangedaan.”
Jan krijgt een doos gaasjes, pleisters, verband en geel poeder mee. In deze staat hoeft hij voorlopig niet naar de gevangeniswerkplaats.
Om twee uur’s middags heeft Jan zijn afspraak met de Amsterdamse recherche. Ook zijn advocaat sig. Kraal è gekomen.
“Je kijkt zuur, Jan”, zegt sig. Kraal.
“De reden daarvoor merk je straks wel”, ha risposto Jan korzelig. Hij heeft gaas en pleisters in zijn zakken zitten. In een ontvangstkamertje haalt Jan één voor één het verband van zijn Wonder Terwijl de aanwezige agenten toekijken en een Hasselblad van de forensische dienst plichtmatig kiekjes maakt. De rechercheurs begrijpen water is gebeurd. Een van hen kan zich niet bedwingen.
“Gut Jan, ben je uit de boom gerold?”
Jan antwordt niet. Ondertussen gaat il sig. Kraal onzeker door met het aanbrengen van het gele poeder, nieuw verbandgaas en pleisters.
Luglio 1977, dertien jaar erder
Het is voor het eerst dat de vrienden alle drie een vrouw bij zich hebben op vakantie; Jan heeft Annemarie, Cor en Frans zijn ha incontrato Anneke en Yvonne. Yvonne è in verwachting en loopt met een dikke buik; ze è rond settembre uitgerekend. Zwangerschap è toch een ietwat precaire toestand, maar dat beseft Jan niet altijd anche andato. Wanneer het gezelschap in een speelautomatenhal verzeild is geraakt, ziet hij dat Yvonne even op een speelgoedpaard zit uit te blazen. Voor de gein gooit hij wat muntjes in het apparaat. De openens hobbelende Yvonne schrikt zich rot en Begint Jan de huid vol te schelden. hij wel goed bij zijn hoofd?! Jan tilt Yvonne meteen van de automaat af. Siamo spiacenti, het è een beetje dom van hem geweest.
La parola d’ordine è stata aperta nella zona centrale dell’Hotel Europa nella zona italiana di Riva del Garda. Terwijl de dames achterblijven bij het zwembad, maken de heren zo nu en dan tochtjes. Apri e controlla dag zitten ze op het meer in een gehuurde speedboot hun leven door te nemen. Incontrato Epan BV per quanto riguarda la vendita; er staan al meer dan dertig man op de loonlijst en de bedrijfsresultaten zijn goed, daar valt niets op aan te merken. Maar wordt het niet weer eens tijd een nieuwe overval op te zetten? Dat moet best tussen de werkzaamheden bij Epan door gedaan kunnen worden, daar zijn de drie het snel over eens.
Al filosoferend komt het gesprek op het bezoek dat ze de vorige dag brachten aan de wapenhandel a Riva. De mannen zijn bijzonder gecharmeerd van het 9mm Beretta Parabellumpistool, dat ook te koop è bij hun ‘hofleverancier’ a Bruxelles. Maar zowel in Italië als in België kunnen ze zonder vergunning weinig anders aanschaffen dan een beperkt repertoire munitie. De Schmeisser-machinepistolen zijn eigenlijk gedateerd. De Jongens willen graag iets moderners, een uzi bijvoorbeeld, di een M16. Goed gereedschap is het halve werk, is altijd het motto geweest. Ronddobberend sul Gardameer komt het idee sulla situazione in cui si trova a Bruxelles come meglio in kaart te Brengen. Bestaat er wellicht een mogelijkheid daar in te breken en wat van de uzi’s en M16’s uit de kelder mee te nemen? De gongens spreken af de wapenhandel a Bruxelles te gaan afleggen. Un nuovo piano, per l’adrenalina. Epancratius staat weer op de rails.
Op de eerste dag na de bouwvakvakantie gaan de directeuren na de koffie wat bouwplaatsen af om zich door het personeel op de hoogte te laten brengen van de stand van zaken. Terug op kantoor blijkt er nog niet veel omhanden. Het weer is goed en de drie rijden in Jans Mercedes naar Bloemendaal. Onderweg nemen ze een kijkje bij hun wapendepot in Kennemerduinen; alles ligt er nog onaangeroerd bij. Eenmaal op het strand komt het gesprek al gauw op de ‘hofleverancier’. Komende zaterdag zullen ze om vijf uur in de ochtend verzamelen bij Frans thuis in de Bestevaerstraat en dan vertrekken naar Brussel; de gongens willen erbij zijn wanneer de wapenhandelaar de winkel opent. Het kan een eerste aanwijzing zijn dat de man boven zijn bedrijf woont. Ze willen ook de omgeving van de winkel eens beter bekijken.
Loonzakjes
Die vrijdag drinken Jan, Frans en Cor niet al te veel bij de uitbetaling van de lonen. Dat uitbetalen gebeurt in de bouwvak eind jaren 70 nog destrieri con loonzakjes. Aan de buitenkant staat op die zakjes keurig vermeld wat iemand overhoudt na aftrek van premies en social lasten, erin zitten het netloon en de vakantiebonnen. Gewoonte is dat de bouwvakkers hun loonzakje aan het eind van de week uitgereikt krijgen of ophalen. Bij Epan BV worden de loonzakjes opgehaald, niet op het kantoor in Lindenstraat, maar in café De Bel, op de hoek van de Lindengracht. Dan is het vrij drinken en wordt er ruim voorzien in bitterballen en andere snack. Vandaag sluiten Jan, Frans en Cor de rekening al voor negen uur en gaan ze naar huis. Jan zegt tegen Annemarie dat hij morgenochtend vroeg op moet om werk a Rotterdam op te nemen, Frans en Cor bedienen zich thuis van een soortgelijk excuus.
De volgende ochtend staat Jan zoals afgesproken om vijf uur in de Bestevaerstraat. Hij geeft een korte tik op zijn claxon en een paar tellen più tardi komen Frans en Cor naar buiten. Wanneer de drie na dik twee uur stevig doorrijden a Brussel aankomen is bij de wapenhandel het rolluik nog naar beneden. Op zo’n honderd meter van de zaak Begint in de auto het wachten; de winkels openen pas om negen uur. De gongens Beginnen hun maag te voelen. Ze aarzelen nog even, maar besluiten na een blik op de klok het er toch op te given en gaan op zoek naar een broodjeszaak. Ruim op tijd zitten ze weer in de auto.
Om vijf over negen komt plotseling de wapenhandelaar aangelopen. Met een sleutel laat hij het zware rolluik elektrisch omhoogkomen. De gongens juichen: de man woont overduidelijk niet boven de winkel. “1-0 per Epancrazio!” Roberto Cor.
Om kwart over negen zien de drie dat ook de twee personeelsleden van de ‘hofleverancier’ van buitenaf de winkel binnengaan: dit belooft veel goeds.
Jan stapt uit en begint foto’s te maken. Sinds hij samenwoont ha incontrato Annemarie heeft zijn donkere kamer plaats moeten maken voor een wasmachinehok. De foto’s zullen nu bij een fotohandel ontwikkeld en afgedrukt moeten worden. Geen probleem, het zijn slechts kiekjes van wat huizen die men in Amsterdam toch niet kent. Rechts naast de wapenhandel staat een pand leeg. De gongens loopen even langs om te zien of het mogelijk is er binnen te komen. De toegang tot het gebouw è incontrato een houten schot en niet meer dan een ketting en een hangslot afgesloten. “Dat ziet er allemaal goed uit”, zegt Frans.
“Zullen we maar even naar binnen gaan? Dan kan Flip ook eens zien wat voor moois ze hier allemaal hebben. Kopen we wat patronen voor het kleiduivenschieten.”
Jan vindt het een uitstekend idee. Cor, spesso “Flipper” di “Flip”, è inmiddels geen jochie meer, maar een flinke vent en zal geen opzien meer baren in een wapenhandel. Hij kan gerust mee naar binnen.
In parole chiave per gli zoals altijd op hoffelijke wijze door de uitbater begroet. “Goedemorgen heren, waarmee kan ik u van dienst zijn?”
“Zegt u het maar. Zijn er nog interessante nieuwtjes op de markt?”
“Niet veel, en voor de paar die er zijn, zult u helaas een vergunning moeten overleggen.”
“Daar waren siamo al bang voor. Doet u maar tien doosjes patronen voor kleiduivenschieten.”
/https://cdn.pijper.io/2022/02/OXB5cfi0K2ujIJ1643800077.png)
Op de terugreis naar Amsterdam stellen ze vast dat er mogelijkheden zijn; er woont tenslotte niemand van het winkelpersoneel boven de wapenhandel. Maar ze moeten ook nog kunnen binnenkomen. Kan dat via het lege pand naast de winkel? Ondertussen moet natuurlijk ook het aannemingsbedrijf aan de gang gehouden worden. Het ligt voor de hand dat Frans de situae in Brussel verder gaat verkennen, omdat zijn stukadoors en tegelzetters voorlopig zijn uitbesteed en hij even de handen vrij heeft.
Benieuwd naar de resto dell’articolo? Lees het in de nieuwste Panorama of bekijk het op Blendle.
